“Kimileri hayatı sevdiği terk ettiğinde anlar, kimileri en sevdiği oyuncağı kaybolduğunda! Kimisi işini gücünü malını kaybedince, kimileriyse anneyle son bakışmada anlar her şeyi ve ölmüş bir babayı uğurlamadan önce, son kez öperek elini... Dünyasını yıkacak kadar biri gittiğinde veya. Hayatı anlamak ya da anladığını sanmak "kayıplarla" sarılı... Ve bence hayata, birilerini "kaybetmeden" sarılmalı...”
Ders alınacak bir hikâye; "Yaşlı adamın adı SARTEBUS, genç çocuğun ki ise KIM’di... Kim, yalnız yaşayan, yiyecek ve başını örtecek bir çatıdan çok, bir neden arayan, köyden köye dolaşan bir yetimdi. “Neden” diye merak ederdi; “Neden her şey bu kadar zor? Biz kendimiz mi zorlaştırıyoruz, yoksa mücadele etmemiz gerektiği için mi?” Bunlar, Kim kadar genç bir çocuk için bilgece düşüncelerdi. Bir gün, aynı yolda seyahat eden yaşlı bir adamla tanıştı. Yaşlı adam, oldukça ağır görünen, üzeri örtülü, büyük bir sepet taşıyordu. Yol kenarında mola verdiklerinde, yaşlı adam yorgun bir halde sepetini yere koydu. Kim’e, sanki "yaşlı adam varını-yoğunu bu sepette taşıyormuş" gibi geldi. “Sepetin içinde onu bu kadar ağır yapan ne var?” diye sordu Kim Sarbetus’a. “Onu senin için taşımak beni mutlu edecektir. Ne de olsa sana göre çok genç ve güçlüyüm!”.- O senin, benim yerime taşıyabileceğin bir şey değil” diye yanıtladı yaşlı adam. “Kendim taşımam gereken bir şey”. Ve ekledi; “Bir gün, kendi yolunda yürüyeceksin ve benimki kadar ağır bir sepet taşıyacaksın” Günlerce ve kilometrelerce birlikte yürüdüler ve Kim, Sarbetus’a “insanların neden böyle kendi kendilerine eziyet ettikleri” hakkında sorular sordu. Ama ne yanıtlarını öğrenebildi, ne de yaşlı adamın taşıdığı sepetin içindeki ağır yükün ne olduğunu... Sonunda Sartebus, artık daha fazla yürüyemeyeceği ve son kez dinlenmek için uzandığı zaman, sepetin içindeki sırrı söyledi ve neden insanların kendi kendilerine eziyet ettiklerinin yanıtını da verdi: “Bu sepette” dedi. Sartebus, “kendim hakkında inandığım ama gerçek olmayan şeyler var. Onlar, yolculuğum boyunca ağırlık yapan taşlardı.” “Şüphenin her çakıl taşının, tereddüttün her kum tanesinin ve yanılgının yol boyunca topladığım her kilometre taşının ağırlığını sırtımda taşıdım. Bunlar olmadan çok ilerilere gidebilirdim. Hayalimde canlandırdığım insan olabilirdim. Ama bunlarla, yolun sonunda, gördüğün gibi baş başayım...” Ve sepeti kendisine bağlayan ipleri bile çözemeden, yaşlı adam gözlerini kapadı, son uykusuna daldı...Kim, sepeti Sarbetus’un sırtından çözdü ve içini merakla açtı...Sepetin içi boştu!.. Ve o anda sorularının yanıtını anlar gibi oldu: Çoğumuz, sırtımızdaki bir sepette korkularımızı ve kendi oluşturduğumuz sınırlarımızı taşıyarak yaşadığımız için, hayallerimizle birlikte gömülüyoruz...''
Günün Sözü:
" Unutmayın, mutluluk sizin kim olduğunuz veya nelerinizin olduğu ile ilgili değildir...O tamamen ne düşündüğünüze bağlıdır!!!(Dale Carnagie)"
