BU KEZ KÖŞE DEĞİL VEDA…
İtiraf edeyim.
Hayatımda ilk kez bir veda yazısı yazıyorum.
Bugün a Gazete’de son yazım.
Kariyerim ile gönülden bağlı olduğum a Gazete arasında bir seçim yapmak zorunda kaldım.
Kendimi bu mesleğin farklı alanlarında da geliştirebilecek bir iş fırsatı yakaladım. 4 buçuk yıldır çalıştığım basın sektöründe artık adresim değişti.
Düşündüm ki; benim kendimi en azından kendim için yenilemem gerekiyor. Bu meslekte yeni şeyler denemeliyim. Kendimi daha da geliştirmeliyim.
Şimdi yeni bir yerde yeni bir çalışma rutinine giriyorum.
Çalıştığım en harika bir ekiple çalıştım. Bu yüzden gönlümün bir parçası hep burada kalacak. Yüreğim buruk ayrılmak zorunda kaldım aranızdan.
Ayrılırken bunu daha net anladım ki…
a Gazete benim iş yerim değil; ailem, yuvam olmuş.
Tam 4 buçuk yıl her gün gittiğiniz ve gününüzün çoğunu orada geçirdiğiniz bir yer nasıl yuvanız olmasın ki…
Duygusallığı bir kenara bırakıp kendim için doğru olanı yapmaya çalıştım.
Bu gazete vesilesiyle o kadar çok güzel insanlar tanıdım ki, bir kısmı bugün yakın arkadaşım oldu. Tam da bunun için buruk ayrılıyorum.
Teşekkür etmem gereken çok insan var.
İlk teşekkürüm, elbette okura... Bugüne dek yazılarımı okuyan, seven, paylaşan bütün insanlara…
‘Keşke daha öncesinde tanısaydım’ dediğim Sorumlu Yazı İşleri Müdürüm Mehmet Ali Ekmekçi’den kısa zamanda çok şeyler öğrendim. Hem müdür, hem abi oldu bana. Her konuda desteğini gördüm.
Özlem ablama çok nazım geçti. Arızalarımı bazen görmezden gelen, bazen kırılan ama iki güzel söze hemen yumuşatmayı başarabildiğim ablam. Dert ortağım, Sırdaşım…
Ah benim minnoşum. A Gazete’ye ilk başladığım gün tertemiz kalbi olduğunu anlamıştım. Hatta itiraf edeyim; önce onu kendime yakın görmüştüm. Şimdi dost olduk.
Çalışma arkadaşlarıma, genel müdürüm T.Fikret Sönmez ve üzerimde emeği olan herkese teşekkür ederim.
Onlarla çalışmak benim için büyük keyifti.
Yine her zaman görüşeceğiz biliyorum ama yüreğim buruk.
Zor bir karardı, zor bir vedaydı.
Kalbimle hep buradayım ve hepinizi çok seviyorum.
Hoşça kalın.
