Hayatımızın en güzel dönemleridir çocukluk.

Tabi bu herkes için geçerli değildir.

Çünkü herkesin çocukluk yıllarında yaşadıkları aynı değildir. Kimisinin çocukluğu trajiktir, kimisinin ise farklı bir hüzün örgüsüdür.

Bu yazımda da başlıktan anlaşılacağı üzere çocuk işçilere değineceğim.

Tabi buna değinmeden önce siz değerli okurların düşünceleri benim için çok önemli.

Sizlere soruyorum çocuk deyinde aklınıza ne geliyor?

Kimisine gülen bir çocuk, kimisine parkta, bahçede, okulda, sağda, solda oyun oynayan tertemiz melekler geliyor. Çünkü olması gereken bu diyenleri duyar gibiyim.

Evet, doğru. Olması gerekende budur. Çocuk dediğin oyun oynar, gülümser, şımarır, ya da şımartılır. Çünkü onlar masum birer melektirler.

Onların hayata bakışı farklıdır. Gelin görün ki bir de top oynaması, arkadaşlarıyla eğlenmesi gereken yerde ağır sanayide ya da benzeri işlerde yağ ve tiner kokuları içinde umutsuzluğa yüz tutmuş çocuklara sorun.

Hayatın bütün çilesini minik omuzlarına yükleyen ve o ağırlığın altında ezilen çocuk işçilerin hayalleri de o karanlıkta kaybolup gidiyor.

İş hayatına çocukluk yıllarında atılan minik evlatlarımız bazen küfür bazen dayak yiyor ve soruyor neden diye? Kimisini sözde ailesi zorluyor kimisi ise ailesine bu yaşlarda bakmak yükümlülüğü ile karşı karşıya kaldığı için bu yola başvuruyor. Belki çocuk işçilerde yaş sınırıyla alakalı yasalarda vardır. Belki de yasalarımızda çocuk işçiliğe yer de vardır.

Bunu araştırmadım.

Ama neden canımı sıkıyım ki araştırarak?

Yani 12-15 yaşlarındaki bir çocuğun çalışmasını uygun görmek nedir?

Bu sonucun cevabını beklide öğrenmek istemiyorumdur.

Çocuk işçi nedir? Çocuktan işçi mi olur? Gibi sorular aklımı tırmalarken yazımı yazmakta zorlanıyorum.

Çocuk işçi. Ne kadar saçma bir tabir. Normal işçiler yetmedi kanını emdiğiniz sıra çocuklara geldi öyle değil mi?

Belki bu sözüme karşılık diyecekler ki, ‘biz de zorlama yok’ evet bunda hemfikiriz. Ama hayat’ta bir zorlama var bu da hayat’ın gerçeği.

Çocuktan işçi mi olur demeyin oluyor. Daha bu sabah boyundan büyük çöp arabasını kaldırmaya çalışırken ayakları yerden kesilen bir çocuk gördüm.

Elimde fotoğraf makinemin düğmesine basmaya engel oldu çünkü vicdanım ve etik duygularım buna izin vermedi.

Bir duyarlılık oluşturmak gayesinde bile olsam asla bir çocuğun o halde piyasaya servis edilmesine izin vermek istemedim.

İlla çocuk işçi görmek istiyorsanız google amcaya yazın.

Ama buna gerek yok her gün görüyor ve umursamadan yanlarından geçip gidiyorsunuz.

Sanki umurunuzda olsa ne olacak yüzüne bakıp tebessüm mü edeceksiniz?

Tebessüm ücretsiz verebileceğiniz en değerli şey olduğu için örnek verdim.

Gerçi sizler ondan da cimrilik yapacaksınız.

Ben çocukların işçi olmasını istemiyorum.

Bırakında yüzlerindeki tebessümü onlardan almayalım. Onların yaşam alanlarına her geçen gün tecavüz edilse de belki bir umuttur; ‘güzel günler göreceğiz çocuklar’