Yanımızda insan öldürseler dönüp bakmayacak haldeyiz. Şartlar insanoğlunu öyle bir hale getirdi ki hayret ki ne hayret. Genetiğimizle mutlaka oynandı ki genetik yapımız bozuldu.

Eski günlerden kalma yardım, ilgi alaka yok artık. Bazen yolda kalmış, kaza yapmış yardım bekleyenleri görsek sadece bakıp geçiyoruz. Durup yardımcı olmaya çalışayım düşüncesi asla aklımızdan geçmez, geçse de içimizden gelmez. Vakit kaybı görürüz. Oysa dursak, yanlarına gidip elimizden gelebilecek yardımda bulunsak karşımızdaki kendini huzurlu güvende hissedecek, manen hayata dönecek. İnsanlık görevi bunu gerektirir ama maalesef kaç kişi de bir çıkar bu incelik.

İnsanlık dışı gördüğüm birkaç örnek anlatmak istiyorum. Deniz kenarında bir delikanlı bir kızı öyle dövüyor ki top gibi alıp atıyor, tekrar alıp atıyor. Çevredekiler güneşlenmeye devam ederek film izler gibi seyrediyorlardı. Gördüğüm manzara yüreğimi parçaladı. Yanımda uyumakta olan eşime kalk, koş, kurtar dedim, benim üzüntüden bedenim kaskatı kesildi.

Yine bir gün ara sokakta, 13 yaşlarında bir erkek çocuğunu, 5 kişilik kendi yaşıtları çete bozuntusu gurup evin duvarına sıkıştırmışlar, tekme yumruk öldüresiye dövüyor, etraftaki insanlar yanlarından bakıp geçiyor hiç müdahale yok. Balkondan bir anda gördüm, aramızda üç apartman vardı. Öyle bir bağırdım ki o an söylediklerime sonra ben bile inanamadım. Yoldan geçenlere, balkondan izleyenlere neler saydım duymayın. İşe yaradı. Soysuz çete bozuntuları öyle kaçtılar ki, şimdi jandarma geliyor dedim, bu bile yetti.

Bir kızımız bana balkonunun altında gece yarısı yine bir genç kızı bir erkeğin öldüresiye dövdüğünü ailece görüp korktuklarından müdahale etmediklerini anlattı. Çok şaşırdım, nasıl bir vicdan varmış diye düşünmekten kendimi alamadım. 155’i aramak tam mı aklınıza gelmedi? Balkondan seslenmek, uyarmak çok mu zordu? Nedir bu kadar korku. Ormanda tek başına değildin sonuçta. Bana dokunmayan yılan bin yaşasın, olduk çıktık gerçek budur.

Başka bir gün oğlum eve gelip ‘anne bir kişinin bıçaklanmasına engel oldum. Dönerci adama bıçakla saldırıyordu. Arkasından daldım, elini yamulttum, başkaları da yardıma geldi kavgayı bitirdik’ dedi. Hem korktum hem sevindim. Kötü sonuçlar yaşanabilirdi, tek başına hareket etmiş, böyle durumda birlikte hareket etmek gerek. Havada kurşun yağarken, bıçaklar çekilmişken ortaya atamazsın kendini ama en azından birlikte hareket etmeli, gücü yettiğince yardımcı olmalı zor durumda olanlara, yaralı yatanlara, dayak yiyenlere, yolda baygın yatanlara, sara hastalarına bir el uzatmalıyız.

At arabasıyla çöp toplayan iki kadın, at arabalarının tekeri kopmuş düşmüşler, dışarıda da öyle yağmur, bardaktan boşalırcasına. Sese herkes balkona çıktı bakıp seyretti. Dayanamadım, indim eve çağırdım, su verdim. Evimden telefon açmalarına izin verdim. Eskilerden kalma; vicdan ölmüş, merhamet ölmüş, duyarsızlık, vurdumduymazlık, bencillik, bizi ilgilendirmez, herkes başının çaresine baksın kafası baki kalmış.

Unutmayalım bir gün bir yerlerde bizde yardıma muhtaç kalırsak, başkalarının bizi kurtarmasını umut edersek diye kendimizi zorda olanın yerine koymalıyız. Gücümüz yetmiyorsa, bulunduğumuz yere en yakın polis merkezini arayıp yardım istemeliyiz. Lütfen canlı olan her şeye (İnsan, hayvan bitki) sahip çıkalım. Ne yapabiliyorsak, vazgeçmeden, boşver demeden yapmaya gayret edelim.

Saygılar…