Çocuğunuz küçük ve hiperaktif ise, alışverişe gittiğinizde asla gözünüzü üstünden ayırmanızı tavsiye etmem. Bu zamanda çocuğunuza bakmaktan alışverişinizi yapamayabilirsiniz. Annem ve iki çocuğum ile kapalıçarşıya kıyafet bakmaya gittik. Oğlum 7 kızım, 5 yaşında hem onlar gezsin, eğlensin bize de değişiklik olsun, düşüncesi ile girdik çarşıya. Daha hangi dükkana girsek, iki kardeş kendilerine alacak bir şey buluyor, ellerinden geri alıp bıraktırmak imkansız. Biri kabul etse, diğeri kabul etmiyor, bu sefer öteki de itiraz ediyor, olacak gibi değil, anneme; - sen gir bak, ne alacaksan bir an evvel alda evimize gidelim dedim. Babama kışlık bir yelek bakıyordu. Biz çarşının tam orta noktasında esnafın koyduğu sebilden su içerken çocuklara sıkı sıkı tembih ediyordum - biz bir şey almıyoruz, sadece anneanneniz alıp gelecek diye. Kızım nerde çeşme görse su ile oynamayı sevdiğinden kendi halinden memnundu. O ara annem beğenmekte zorlandığı kıyafetin hangisini alayım diye tam karşımdaki dükkandan bana seslendi. Bende oğluma, - ayrılmayın yerinizden, hemen geliyorum diyerek, gittiğimle geldiğim bir oldu. O da ne? Kızım yerinde yok! Oğluma soruyorum, - nerde? - Sizin yanınıza gitti, diyor. Avaz avaz sesimin çıktığı son noktaya kadar bağırıyorum adını, dükkan dükkan girip çıkıyorum yok. Anons yaptırdım, çarşı polisi geldi, ama kızımın oynadığı çeşmenin yanından ayrılamıyorum, dönüp dolaşıp oraya geliyorum, sanki tekrar oraya gelecekmiş gibi orada bekliyorum. Sonunda bana dünyaları geri veren benim kızımın yaşlarında bir kıza sahip bir anne verdi. Çarşının çıkışında kızım kaldırımın kenarına oturmuş ağlıyormuş. Gel seni annene götüreyim deyip oradan alıp benim ağladığım yere bana getirdi. Yanımdan geçerken halime çok üzülmüş olacak ki o da etrafta kızımı aramış bulmuş bana getirdi. ‘Anneler cennetliktir’ diye boşuna söylenmemiş bu söz. O an sahip olduğum neyim varsa, isteseler verirdim. Evlat acısı ne büyük bir acıymış. Aklımıza gelmeyen, bir anda başımıza gelebiliyormuş. O gün çok acı bir tecrübe daha yaşadım. Dikkatsiz bir anne olmasam da, bazen tahmin edemediğim kötü sonuçlarla karşılaşabiliyorum. Dersimi aldım. O günden sonra çocuklar büyüyene kadar alışverişe çıkmadım. Bazı çocukların ruhuna hitap etmekte zorlanıyorsunuz. Korkusuz, gözü kara, çok meraklı çocuklarımız var. Kimine, - buradan ayrılma bekle dersin, put gibi kımıldamadan, yer bile değiştirmeden bekler ailesini. Kimi de, kapının önünde bekle desen, başını çevirmeden yok olduğunu görürsün. Çocuk sahibi olmak da bir yerde şans meselesi. Kaderine ne gelirse. Herkesin şanslı aile sahibi olması dileklerimle. Saygılar…