Son aylarda camiamızda bir “birleşme” konusu almış başını gidiyor.

Sabah, akşam birleşme de birleşme.

Başından beri zaten mümkün olmayacağı belli olan şey,  her geçen gün daha net ortaya çıkmakta.

Birlik sadece  kişilerin bir araya gelmesi demek değildir.

Birlik, düşüncelerin her şeyden öte hedeflerin bir olması demektir.

Bunun ötesinde bu yönde her türlü uğraş nafile uğraştan,vakit kaybından başka bir şey değildir.

Totaliter rejimin yıkılmasından sonra soydaşlarımızı temsil etme iddiası ile kurulan parti beklentileri karşılamaktan uzak kalınca kaçınılmaz bölünmeler meydana geldi.

Burada bu partinin kurulmasının arkasında kimlerin olduğunu, amaçlarının ne olduğunu tekrar etmeye gerek yok.

Çok fazla yazıldı çizildi.

Ama birleşme hayalleri peşinde koşanlar için şunun altını çizmekte fayda var.

Zira öyle anlaşılıyor ki bölünmeye götüren sürecin sebeplerini hala iyi anlayamayanlar var:

Eski partiden kopmalar orada izlenen politikalara karşı bir tepki olarak meydana gelmiştir.

Yeni kurulan partinin yönetim kadrosunun peşinden gittikleri için değil.

Bu denklem iyi anlaşılamamış olacak ki birileri hala olmayacak işlerin peşinde koşuyor.

Ki aslında bu gayretlerin arkasında kimlerin olduğunu, yani yeni kurulan partinin yönetimindeki bazı kişilerin olduğunu  artık bilmeyen kalmadı.

Her ne kadar son haftalarda konfederasyon onursal başkanı böyle girişimler içinde olsa da aslında o da çok iyi biliyor ki bu işin mümkün olmadığını.

Onun amacının farklı olduğunu  önceki haftalarda yazmıştık.

Ama her ne kadar kendisine bu amaç doğrultusunda , “birleşme” değil “işbirliği” konuşulmasının daha doğru olacağını vurgulasak da anlatamadık.

İşbirliği söylem ile hedeflenen amaca çok daha kolay ulaşılacaktı.

İşbirliği veya ittifak veya stratejik ortaklık.

Adına ne derseniz deyin.

Görüşmeler bu yönde yapılsaydı işi bozan karşı taraf olacaktı.

Çünkü birleşme konusuna şiddetle karşı çıkan yeni kurulan partinin tabanıdır

Ama işbirliğine bu defa eski parti karşı çıkacaktı.

Şimdi görüşmeler birleşme üzerinden yapıldığından karşı taraf özünde onlar da birleşmeye karşı olsa da bu defa ellerine şunu deme fırsatı geçecektir.

“Bak biz iyi niyetle görüştük ama öteki taraf bunu bozdu” diyeceklerdir.

..Ve bu da bu işlerin iç yüzünü bilmeyen insanımızın nezdinde, yeni parti bozguncu olarak görünecek. Aslında bu bozgunculuk değil,doğrusu da bu da işlerin iç yüzünü pek bilmeyenlerin gözünde öyle algılanacak.

Ama “işbirliği” çıkışı ile böyle bir girişimde bulunulsaydı, yani her parti kendi tüzel kişiliğini korusun, ama seçimlerde veya soydaşımızı ilgilendiren konularda ortak hareket etme hususunda girişimler yapılsaydı, mesela belli bölgelerde belediye başkanlıklarının paylaşılması veya son günlerde çok  konuşulan azınlıklar konusunda ortak kampanya düzenleme gibi önerilerle gidilseydi, çok daha stratejik hamle olacaktı.

Yani şu olacaktı:

Bu tür önerilerin hiç birini eski parti kabul etmeyecekti.

Hani işbirliği de aynen birleşme gibi olacak şey değil de ama burada soydaşımızın nezdinde işi bozan taraf karşı taraf olacaktı.

Ama hepsi bunlar akıl fikir, zekâ işi.

Akıl oyunlarıdır.

Bundan dolayı daha parti kurulurken yönetimlere aydın kesimden, kafası basan  insanlar alınmasını özellikle tavsiye etmiştik.

Mücadeleler asıl masada geliştirilen stratejilerle kazanılır, sahada değil.

Ama ne diyelim.

Ne kadar kıyma o kadar köfte,

Yani ne kadar malzeme o kadar başarı.