“Her fani ölümü tadacaktır” diyor Yaradan. Ölümsüz olan yok. Ancak yaptıklarıyla ölse de yaşayanlar var tabi. Sanatçılar gibi.

Sanatçı, üreten, bir alanda çalışarak eserler ortaya koyan, sanatın çeşitli dallarında yetenek ve beceri sergileyen kişilere denir. Sanatçılar, genellikle kendi tarzlarını geliştirir ve eserlerinde bireysel bakış açılarını yansıtır. Bu nedenle, sanat anlayışı çok çeşitlidir ve her sanatçı kendi özgün ifadesini bulur.

"Sanatçı ölse de eserleriyle yaşar" ifadesi, bir sanatçının yaşamı sona erse bile, ortaya koyduğu eserlerin kalıcılığını ve etkisini vurgulayan çok güzel bir sözdür. Bu söz, sanatın zaman ve mekân ötesinde bir değer taşıdığını, sanatçının eserlerinin dünya üzerinde kalmaya devam edeceğini ifade eder.

Sanatçı ölse de Sanatçının eserleri, insanlara ilham vermeye, duygulara dokunmaya ve toplumsal mesajlar iletmeye devam eder.

Eserler, sanatçının anısını canlı tutar ve onun düşüncelerini, duygularını ya da dünyaya bakışını gelecek nesillere aktarır.

Sanat eserleri, kültürel ve sanatsal bir miras niteliği taşır, böylece bir toplumun veya insanlığın tarihine, değerlerine ve deneyimlerine ışık tutar.

Geçen yıl da maalesef birçok sanatçımızı kaybettik. Geçen yıl kaybettiklerimizi sayınca, Alev Alatlı, Ayla Algan, Mario Levi, Türker İnanoğlu, Ahmet Uğurlu, Ayten Gökçer, Tolga Savacı, Sevda Ferdağ, Kayhan Yıldızoğlu, Murat Soydan, Kenan Işık, Genco Erkal, Feruze Çerçi (Füruzan), Çetin Körükçü, Sadullah Celen, Ahu Tuğba, Metin Arolat, Vural Çelik, Sadık Battal, Bahar Öztan, Fırat Kızıltuğ, Mustafa Ayaz, Teoman Südor, Kamuran Yarkın, Sevil Üstekin, Asuman Tuğberk Yolaç, Ali Haydar Öztürk, Aydemir Akbaş, Şerif Gören, Temel Tekin, Muazzez İlmiye Çığ, Prof. Dr. Sami Şekeroğlu, Prof. Dr. Ersin Nazif Gürdoğan, Afşar Timuçin, Ferit Edgü, Erkan Yolaç, Tuncay Akça, Ömer Erdoğdular, Arif Keskiner, Üstün İnanç, Süreyya Berfe ve Ankaralı Turgut gibi uzunca bir liste ortaya çıkıyor.

Birçoğu, hayatımızın bir yerlerinde yer almış, bize dokunmuş sanatçılardı. Her kayıp, büyük bir acı tabi ki. Ama en azından, sanatçıların kayıplarındaki tesellimizi, onların eserleri ile yapmak, belki acımızı biraz da olsa hafifletir.

Yeni bir yıla başladık. İyi bir şekilde başlamak isterdik ama maalesef olmadı. Yeni yılın başında da zamanında milyonları peşinden koşturan, konserleri ve kasetleri ile rekor satış yapan, filmleri, sinema salonlarında izdihama yol açan, yalın ve duru sesi ile arabesk furyasının önemli isimlerinden birisi ve aynı zamanda yönetmenlikte yapmış usta sanatçı Ferdi Tayfur’u kaybettik. Sanatçı gibi sanatçıydı. Allah rahmet etsin. Sevenlerinin ve Ülkemizin başı sağ olsun. Sanatçının ölümünden birkaç hafta önce çıkan Gassal dizisinde onun eserlerinin kullanılması ve bir anda tekrar popüler olması, belki de Ferdi Tayfur’un nasıl iyi bir müzisyen ve başarılı bir sanatçı olduğunu tekrar görmemizi sağladı. Ölümünün üzüntüsünü ikiye katladı. Ama umarım, en azından ölmeden önce de tekrar hatırlanmış olması ve iyi dileklerle anılır olması bir sanatçının en çok isteyeceği bir şey olduğundan onu mutlu etmiştir.

Başta dediğim gibi kimse ölümsüz değildir. Önemli olan öldükten sonra geri de bıraktıklarımız kalanlara ne hatırlattığımızdır. Ne demiş şair;

Uzatma dünya sürgünü mü benim.
Ülkendeki kuşlardan ne haber vardır.
Mezarlardan yükselen bir bahar vardır

Onlar bu dünyadaki sürgünlerini tamamladılar. Mezarlarından yükselecek baharları ile insanlara bıraktıkları eserleriyle, daima hatırlanacaklar. Hatırlananlardan olmak dileğiyle herkese mutlu, huzurlu ve iyi yıllar.