Biz ne hale geldik böyle!
Farkında mısınız bilmem ama bu kadar gergin değildi bu toplum.
İnsanların birbirine saygısının olmadığını görmek acıtıyor… Geçmişi sevgi ile yoğrulmuş bir millete yakıştıramıyorum şiddeti, hakareti.
Özellikle çocuk, kadın ve hayvanların şiddet gördüğü bir sürecin içerisindeyiz,
insanların birbirine olan güveni ise çok cılız…
Atılan bir kahkaha neden rahatsız eder insanı?
Bir insanın mutlu olmasından dolayı sesli gülmesi birçoğumuzu rahatsız ediyordur eminim.
En azından, “Edep yahu, bu ne saygısızlık” diye bir cümle kuruyoruz.
Herkes değil, birçoğumuz…
Kahkaha neden rahatsız eder ki insanı?
İlginç…
İnançları, fikirleri, tercihleri yüzünden ötekileştirilen insanlar olmamalı hamurunda şefkat olan bu topraklarda.
Sahi, neyi kaybettik biz?
Ya da neyi unutmak istiyoruz?
Bu sorular böyle uzar gider…
Bu yazıyı kaleme alma nedenim ise kısa süre önce şahit olduğum bir haber.
Ben makale falan yazamam normalde… Sadece beni çok üzen bir durumu paylaşmak istedim, imkânım olduğu için.
Okuduğum haber metni gerçekten korkunç:
“Antalya'nın Kemer ilçesinde dövülerek hastanelik edilen yaşlı çift, bir kişinin sokak kedilerine yemek verdikleri için kendilerini darp ettiğini ileri sürdü.”
60’lı yaşlarda bir çift ve onları mutlu eden tek şey çevrelerindeki sokak hayvanlarını beslemek.
İşlenen bir sevap, paylaşılan bir an, anlamlı bir iyilik…
Bu insanların kimsesiz hayvanlara sahip çıkması nasıl olur da rahatsız eder bizi!
Biz bu değiliz,
uyanalım lütfen!
İyilik yapan ve yaptığı iyilik neticesinde tertemiz bir vicdanla yastığa başını koyan ihtiyar bir çift size ne yapmış olabilir?
Dedim ya,
ben beceremem köşe yazısı falan yazmayı ancak içime oturdu bu durum ve elimdeki imkanı değerlendirerek üstte sorduğum soruyu “nefret dolu” insanlara aktarmak istedim.
Ne güzel anlatmış şiirinde Melih Cevdet Anday;
“Kuşlar geçecek damların üstünden
kuşlar konacak dallara
kanat seslerini duyup uyanırlarsa
gene kuşlarla uyusun çocuklar
olanı biteni anlatma.”
Evet, anlatmamalı çocuklara olanı biteni. Maalesef şefkat firarda!
