Genellikle kendine yetebilmeyi başkası ile iletişim kuramamak, yalnızlığı seven kişi olarak algılarlar. Gerçek şu; kendine yetebilen insan kendiyle yüzleşebilen insandır.
Şuna inanıyorum ki hayatımızdaki en önemli ilişki kendimizle kurduğumuz ilişkidir. Çünkü insan kendine ne kadar saygılıysa başkalarına da o kadar saygı gösterir.
Mesela sen;
Kendine ne kadar samimisin?
Kendine karşı kibar olabilir misin?
‘Yapacak çok şeyim var’ diye bağıran egona…
‘Yaptıklarının kalitesi nedir’ diye sorabilir misin?
Kendine zaman ayırabilir misin?
Sıkışık trafik, yapmacık insanlar, havaalanları, bekleme salonları, tıklık tıklım AVM’ler, gereksiz kalabalıklar, gereksiz samimiyetler…
Günlük yaşamınızı oluşturan bu sayısız şeyler ve bunlarla ölümüne uğraşmak…
Sizi tam bir insan yapıyor mu?
Cık cık…
Bence insan kendine de zaman ayırmalı, fırsat bulduğunda tek başına bir şeyler yapabilmeli, tek başına karar verebilmeli, tek başına gezebilmeli, tek başına sinemaya gidebilmeli vs…
Sen…
Fırsatını bulduğunda kendi iç sesine kulak verebilir misin?
Hayır hayır…
Yazı başlığından bahsetmiyorum…
Kendini sevebilir misin?
Amaç toplumdan kopmak değil…
Toplumla iç içe kendine yetebilir misin?
Yalnız kalmayarak ama anlamsız kalabalıkta da boğulmamaktan bahsediyorum.
İnsan bunları yalnızlığa sığındığı için değil…
Kimseye mecbur olmadan yaşabildiği için yapmalı…
Ve sen kendinle yüzleştiğinde…
O aptalca algıların, beyninde derinlere yerleşmiş ve fark ettiğinde kolayca kurtulabileceğin zihinsel alışkanlıktan başka bir şey olmadığını anlarsın.
