An olur, çaresiz kalırsın! 
Öyle an olur ki, kimsesiz olursun!
Ve öyle bir an gelir ki; yaşarken ölürsün!
Dünyayı yerinden sallayacağını düşünürken,
Çaresiz olduğunu fark edersin.
Bazen, boynuzları üzerinde dünyayı taşıyan öküz gibi  hissedersin kendini,
Her şeyi çözebileceğini zannedersin,
Ve öyle bir zaman gelir ki; hiçbir şey yapamazsın!
Çaresizliğini görünce, bir hiç olduğunu anlarsın.
Ve o anda yanmaya başlarsın, içten içe yanarsın!
Herkesin bir şeyler söylediği anda, doktorlar tek şey söyler o anda!
Ve sen,
İşte o anda; bir hiç olduğunu anlarsın! 
HEM ÇARESİZSİN, HEM DE KİMSESİZSİN, O ZAMANDA! 
Bir umut der, umuda yolculuk için düşersin yollara...
Her denileni dinlersin,  çözüm bulamayınca,      

Çaresizliğini fark edince, inim inim inlersin...
Umut haznesindeki son kırpıntılarını da koparıp alır senden umut tacirleri,
Ve anlarsın ki;

Beklenilen son gelmeden, sen bir hiçmişsin! 
VE SEN; YAŞARKEN ÖLMÜŞSÜN!
Ve dönersin yüzünü, yüz bulduğun tek yere,
Bakarken göklere, bir hiç olduğunu tekrar anlarsın...
Bu yazıyı yazdığım zaman,annem yaşıyordu ve  şu sözler dökülmüştü dilimden;

" Senden geldik, sana döneceğiz,
Senden gelene, elbette şükredeceğiz,   

Bizi babasız büyüten, yetiştiren, eğiten,   

Yokluklarla mücadele ederek bu güne getiren,    Annemize;
Acı çektirme Allah'ım!.."

Şimdi şu sözler dökülüyor dilimden;

"Acı çektirmedin, emanetini yanına aldın, tüm annelerin ve annemin mekanını cennet eyle Allah'ım..."

*******        ********

TSE'de göreve yeni başlamıştım.

Dedi ki "Şu TSE'yi anlatsana bana!"

TSE'nin önemini, kalitenin değerini, ürün kalitesini, hizmet kalitesini, her şeyi anlattım, üzerinde baklava dilimini görmediği hiç bir ürünün alınmaması gerektiğinden bahsettim.

Bir süre sonra, İlkokul mezunu olmayan annem şöyle demişti; "Senin anlattıklarına göre hareket edersek, şehirde bir şey yememek, köyde yaşamak lazım."

Ve devam etti; "Böyle giderse, bu milleti kanser edecekler!"

Milleti bilmem, ama annemi o illet bitirdi!

Sekiz aylık süreçte, hastanelerin onkoloji servislerindeki yoğunluğu, kalabalığı, çaresizliği görünce, annemin o sözleri aklıma geldi!

Ve biz hiç bir şey yapamadık.

Biz "hiç" olduğumuzu o zaman fark ettik!